တတိယ နုိင္ငံရဲ့ ဒုတိယ ေ၀ဒနာ။

တတိယ နုိ္င္ငံရဲ့ ဒုတိယ ေ၀ဒနာ

၁၇၀၉၁၁ (ထက္ေအာင္ေက်ာ္)

မနက္ျဖန္ တနဂၤေနြ။ စက္တင္ဘာ ၁၈ ဆုိရင္ ျမန္မာနုိင္ငံမွာ စစ္တပ္ကအာနာသိမ္းခဲ့တာ။ ဒါမွ မဟုတ္ အဲဒီ အာဏာသိမ္းစစ္တပ္ကုိ လက္နက္ကို္င္ပီး ေတာ္လွန္မွရမယ္ဆုိပီး က်ေနာ္တုိ့တေတြ အိမ္ ကေနထြက္ခြါ ေတာခုိလာခဲ့တာ ၂၃-နွစ္ျပည့္ေတာ့မွာပါ။ အခု ၂၃-နွစ္ျကာျပီးတဲ့အခါမွာ က်ေနာ္ အပါ၀င္ ေတာခုိေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္ဆီေရာက္ပီး ဘာေတြဆက္လုပ္ေနျကသလဲ။

ေတာ္လွန္ေရး ဆက္လုပ္ေနသလား။ တုိင္းျပည္ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ နုိင္ငံရပ္ ျခားမွာ အဆင့္ျမင့္ပညာေတြသင္ယူေနျကသလား။ ဒါမွမဟုတ္ တုိင္းျပည္စီးပြါးတုိးတက္ေရးအတြက္ ကူညီနုိင္ေအာင္ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းပုိင္ရွင္ေတြျဖစ္ဖုိ့က်ဳိးစားေနသလား။ ဒါမွမဟုတ္ အေျခခံ လူမႈအဖြဲ့ စည္းေတြကိုေျပာင္းလဲနုိင္ဖုိ့အတြက္ လူမႈကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းနဲ့ အန္ဂ်ီအုိ-လုပ္ငန္းခြင္ကုိ ေလ့လာ ေနျကသလား။ ဒါမွမဟုတ္ စား၀တ္ေနေရးကိစၥ။ မိသားစုကိစၥနဲ့ဘဲ့ လုံးခ်ာလုိက္ပီး ၂၃-နွစ္ခရီးက ပန္း တုိင္ နဲ့ပုိနီးလာသလား။ ပုိေ၀းသြားသလား ဆုိတာကုိေတာင္ စဥ္းစားဖုိ့အခ်ိန္မရျဖစ္ေနတာလား..။

ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၃-နွစ္က ေတာခုိလာတဲ့ေက်ာင္းသားအင္အားအမ်ားစု ျကီးဟာ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ မူလရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ လက္နက္ကုိင္ေတာ္ လွန္ေရးနဲ့ အလွမ္းေ၀းရာ။ သူတုိ့အိမ္ကထြက္ခြါလာစဥ္က ေနထုိင္ခဲ့ဖူးတဲ့ နယ္စပ္ကေတာေတာင္ေတြနဲ့ ေ၀းကြာရာ။ ေရခဲျပင္ ေတြ။ ဆီးနွင္းေတြဖုံးလြွမ္းေနတဲ့ ေျမာက္အေမရိကတုိက္။ ဥေရာပတုိက္နဲ့ ျသစေတလ်တုိက္ေတြဆီ ေရာက္ရွိေနတာ ဆယ္စုနွစ္တခုေက်ာ္စျပုလာခဲ့ပါျပီ။

ကုလသမဂ-ကထုတ္ျပန္ထားတဲ့စာရင္းဇယားေတြ။ နယ္စပ္ရွိ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ့ေတြကေျပာ တဲ့ စာရင္းဇယားေတြအရဆုိရင္ မနီလုိြင္အပါ၀င္ နယ္စပ္တေက်ာရွိ ဒုကၡသည္စခန္းအသီးသီးကေန တတိယနုိင္ငံေတြဆီထြက္သြားတဲ့ဦးေရဟာ လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္ ၂၀-ေက်ာ္ကာလအတြင္း ၅-ေသာင္းေက်ာ္ ေနပီျဖစ္ပါတယ္။ ေျမာက္အေမရိကားတုိက္က အေမရိကန္နဲ့ ကေနဒါက အမ်ားဆုံးလက္ခံထားတယ္ လုိ့ယူဆရပီး ျသစေတလ်နဲ့ ဥေရာပက ဒုတိယနဲ့ တတိယ-ေနရာေတြမွာရွိေနတယ္လုိ့ ခန့္မွန္းရပါ တယ္။

တတိယ-နုိင္ငံေရာက္ ေတာခုိေက်ာင္းသားေတြ အခု ဘာေတြလုပ္ေနျကသလဲ

ဒီေမးခြန္းက ေမးတာလြယ္သေလာက္ ေျဖရခက္တဲ့ ေမးခြန္းတခုျဖစ္ေနနုိင္ပါတယ္။ အခုခ်ိန္ထိ အေသခ်ာသုေတသနလုပ္ပီး ထုတ္ျပန္ထားတဲ့စာရင္းဇယားေတြ မေတြ့ရေသးတဲ့အတြက္ ဟုိတစ ဒီတစ ရထားတဲ့အခ်က္လက္ေတြေပၚအေျခခံထားတဲ့ မွန္းခ်က္ေလာက္ကိုဘဲ့ ဒီေနရာမွာတင္ျပနုိင္မဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ တတိယနုိင္ငံေရာက္ ဒုကၡသည္ ၅-ေသာင္းေက်ာ္ထဲမွာ ၈၈-က ေတာခုိခဲ့တဲ့ေက်ာင္း သား ၃-ေထာင္ ၀န္းက်င္ေလာက္ပါ၀င္မယ္လို့ခန့္မွန္းရပါတယ္။

အဲဒီထဲက အဆင္ျ့မင့္ပညာ ေဒါက္တာ ဘြဲ့နဲ့ မဟာဘြဲရသူ ၃၀-မျပည့္ေသးဘူးလုိ့ခန့္မွန္းရပါတယ္။ သက္ဆုိင္ရာနုိင္ငံအသီးသီးမွာ အသိမွတ္ျပု ဒီဂရီတခုခုရတဲ့အထိ ဆက္လက္ပညာသင္ျကားသူ ဦးေရကလဲ ၃၀၀-၀န္းက်င္ဘဲ့ရွိ မယ္လုိ့ခန့္မွန္းရပါ တယ္။ စီးပြါးေရးပညာရွင္အနဲအက်ဥ္းကုိေတြရေပမဲ့ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းပုိင္ရွင္ကုိေတာ့ မေတြ့မိသ ေလာက္ပါဘဲ့။ မီဒီယာနဲ့ အန္ဂ်ီအုိ-အပါ၀င္ လြတ္လပ္တဲ့ လူမႈအသင္းအဖြဲ့ေတြကို ဦးစီးေဆာင္ရြက္ေန သူ ဦးေရကလဲ ဒါဇင္ဂဏန္းေလာက္မွာဘဲ့ရွိပါတယ္။ ဆုိေတာ့ က်န္တဲ့လူအမ်ားစုျကီးက ဘာေတြလုပ္ ေနျကသလဲ။ ဒီလုိဘဲ့ ေနစဥ္ စား၀တ္ေနေရး။ မိးသားစုအေရးနဲ့ဘဲ့အလုပ္ရႈပ္ရွင္း ၂၃-နွစ္ ကုန္လြန္ သြားခဲ့တာလား။

တကယ္တန္းျပန္စဥ္းစားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ တတိယ-နုိင္ငံမွာအေျခခ်ေရးဆုိတာ အားလုံး အ ဆင္ေျပေနတာမ်ဳိးမဟုတ္။ ေျပာမယုံ ကုိယ္ေတြျကုံမွသိဆုိတဲ့အတုိင္း တတိယနုိင္ငံမွာ ေနထုိင္ ရွင္သန္ ေရးဆုိတာဟာ ျမန္မာနုိင္ငံမွာလုိ ကုိယ္ေျမ။ ကုိယ္အိမ္။ ကုိယ္မိသားစု။ ကုိယ္ေဆြမ်ဳီး။ ကုိယ့္မိတ္ေတြ။ ကုိယ္သဘာ၀ပါတ္၀န္းက်င္မွာ ရွင္သန္ခဲ့ပုံနဲ့ဘာမွမဆုိင္။ တကယ္ကို ဘ၀သစ္တခုက သုညကေန စ တင္ရုန္းကန္ရတာမ်ဳိးပါ။

အဂၤလိပ္စကားေျပာနုိင္ငံေတြျဖစ္တဲ့ ေျမာက္အေမရိကားတုိက္နဲ့ ျသစေတလ်တုိက္ဆီေရာက္ သြားသူေတြအဖုိ့ ဘာသာစကားသိပ္ျပသာနာမရွိေပမဲ့ ဥေရာပတုိက္ဆီေရာက္လာသူေတြကေတာ့ ဘာ သာစကားသင္ျကားေရးကို အယင္ဆုံးေဆာင္ရြက္ရပါတယ္။ ေဒသခံစကားမတတ္ဘဲနဲ့ ဘာအလုပ္မွ မ ရနုိင္တဲ့အတြက္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ၂-နွစ္ေလာက္ကုိ ဘာသာစကားသင္တန္းနဲ့ သက္ဆုိင္ရာနုိင္ငံရဲ့ မိတ္ဆက္အစီစဥ္ေတြကိုသင္ျကားရပါတယ္။ ပီးရင္ေတာ့ ၀ါသနာပါရာ ဘာသာရပ္သင္တန္းေတြကို ၆-လ တနွစ္ေလာက္တက္ပီး ရတဲ့အလုပ္ ၀င္လုပ္ျကေပေတာ့။

ရာရအလုပ္ဆုိတာ တကယ့္ကုိရရာအလုပ္ပါ။ ျမန္မာနုိင္ငံမွာတုန္းကလုိမ်ဳီး အရုိးမ်ားသေလး။ ခ်ီးခါးသေလးေျပာပီး ေက်ာင္းဆရာမလုပ္ခ်င္ဘူး။ စာေရးျကီးမလုပ္ခ်င္ဘူးျငင္းေနလုိ့မရ။ အေမ့အိမ္ မွာတက္စားလုိက္။ ေဆြးမ်ဳိးအိမ္မွာစားလုိက္နဲ့ ဘာမွမယ္မယ္ရရမလုပ္ဘဲ လယ္ရာျပန္စားေရးလုပ္ေနဖုိ့ ဒီမွာ အေျခေနကခြင့္မျပု။ အသက္ျကီးမွ ဘာသာစကားအသစ္တခုကို သင္ရသူေတြအဖုိ့ မူလနုိင္ငံ သားေတြနဲ့ ဘယ္လုိမွယွဥ္ေရြးခံလုိ့မျဖစ္နုိင္။ ဒီေတာ့ ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္ေတြျဖစ္တဲ့ သန့္ရွင္း ေရးလုပ္သား။ ေဆးရံုနဲ့ လူအုိရံုအကူလုပ္သား။ မူျကုိေက်ာင္း ကေလးထိမ္းလုပ္သား။ ဆူရွိီဆုိင္ လုပ္ သား။ သတင္းစာပုိ့သမား။ ကုန္စုံဆုိင္ အေရာင္းစာေရး။ စက္ျပင္လုပ္သား...စသျဖင့္ ဒီအလုပ္ေတြကို ဘဲ့ လုပ္ေနျကရပါတယ္။ နယ္ျမုိကလူတခ်ဳိ့ဆုိရင္ေတာ့ သစ္သားစက္ရံုေတြနဲ့ စုိက္ပ်ဳိးေရးျခံေတြမွာ အလုပ္ရျကပါတယ္။ ဘာသာစကားကုိ သူမ်ားထက္ပုိထူးခ်ြန္သူ အနဲအက်ဥ္းကေတာ့ စကားျပန္ အ လုပ္နဲ့ အဆင္ေျပေနတာကိုေတြ့ရပါတယ္။ အဲ...အသက္သိပ္ျကီးမွေရာက္လာလုိ့ ပင္စင္တန္းရသြားသူ အနဲအက်ဥ္းလဲ အဆင္ေျပေနတာကုိေတြ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူအမ်ားစုျကီးကေတာ့ ထုိင္းနုိင္ငံေရာက္ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြနီးပါး ရုန္းကန္ေနရဆဲ။

အေျခခံလူတန္းစားကလာတဲ့သူေတြအဖုိ့ ဒီလုိအေျခခံအလုပ္လုပ္ေနရတာကုိ သိပ္ျပသာနာမရွိ ေပမဲ့ ျမန္မာနုိင္ငံမွာတုန္းက ျမုိနယ္ဆရာ၀န္ျကီးလုပ္လာသူ။ ျမုိနယ္အင္ဂ်င္နီယာလုပ္လာသူ။ ေက်ာင္း အုပ္ဆရာျကီးလုပ္လာသူ။ မဟာဘဲြ ရလာသူ။ တကၠသိုလ္တပုိင္းတစနဲ့ အထက္တန္းပညာသင္ဖုိ့စိတ္ ကူးယဥ္ပီးထြက္လာသူေတြခမ်ာေတာ့ သူတုိ့စိတ္ထဲမွာလုပ္ခ်င္ေနတာနဲ့ သူတုိ့ေနစဥ္လုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနလုိ့ တခ်ိန္လုံး စိတ္ညစ္ေနရတယ္လုိ့ဆုိပါတယ္။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ မလြဲ မေရွာင္သာလုိ့ ဒီအလုပ္ေတြကို ေန့စဥ္လုပ္ေနရေပမဲ့ သူတုိ့တတ္ထားတဲ့ပညာေတြ ဒီနုိင္ငံမွာ အလ ကားျဖစ္ေနတယ္။ ဘာသာစကားေလးတခု မတတ္တာ။ မက်ြမ္းက်င္တာနဲ့ဘဲ့ ဆယ္နွစ္ဆယ္မုိးသင္ ထားခဲ့တဲ့ပညာရပ္ေတြ အလားကားျဖစ္ကုန္ရသလား။ အတတ္ပညာနဲ့အရည္ခ်င္းကို ဘာသာစကား တတ္မတတ္ေပၚအေျခဆုံးျဖတ္တာ တရားမွ်တမႈရွိပါရဲ့လား...စသျဖင့္ ကုိယ္ဟာကုိယ္အျငင္းပြါးရင္း ေန့စဥ္ဘ၀ကို မေက်မနပ္ျဖစ္ေနသူ မ်ားစြာကိုလဲ က်ေနာ္ေတြ့ေနရပါ တယ္။

"ဘာသာစကားဆုိတာ ဆရာ၀န္တုိ့။ အင္ဂ်င္နီယာတုိ့လုိ အတတ္ပညာရပ္တခု မဟုတ္ပါ ဘူး ဗ်ာ။ ျကားခံဆက္သြယ္ဖုိ့လိုအပ္တဲ့ ကရိယာတခုမွ်သာျဖစ္ပါတယ္" ဆုိပီး စုိက္ပ်ဳိးေရးတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းဆင္း က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းတဦးကေျပာဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရာမမွာေတာ့ ေရာမ-ဥပေဒအတုိင္း ပါဘဲ့။ သူ့စကားမတတ္ရင္ ဘာမွမျဖစ္။ ဒီေတာ့ စုိက္ပ်ဳိးေရးဘြဲရပုဂုိလ္လဲ သူ့ဘြဲနဲ့ဘာမွမဆုိင္တဲ့ ေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္တခုကို မျဖစ္မေန၀င္လုပ္ေနရတာ တတိယ-နုိင္ငံဆီေရာက္ပီးတဲ့ေန့ကေန ဒီ ေန့ အထိပါဘဲ့။

ID မပါ။ CV ဗလာနဲ့ အလုပ္ရွာရေလေသာအခါ

သူမ်ားအေျကာင္းေတြေျပာေနတာကေတာ့ ဟုတ္ပါပီ။ မင္းကုိယ္တုိင္ကေကာ အခု ဘာေတြ လုပ္ေနသလဲ။ သန့္ရွင္းေရးလုပ္သားလား။ သတင္းစားပုိ့သမားလားလုိ့ ပရိတ္သတ္တဦးဦးက ေမးလာ မယ္ဆိုရင္ ... "အဲဒီအလုပ္ေတြထဲက တခုခုရနုိင္ဖို့အတြက္ ေနာ္ေ၀းစာ အ-သုံးလုံးကုိ အခုမွ စတင္သင္ ယူေနရပါတယ္ခင္ဗ်ား" လုိ့ေျဖရပါလိမ့္မယ္။ ေရွ့မွာေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း အသက္ ၄၀-ေက်ာ္မွ ဘာသာ စကားအသစ္ တခုကို သင္ရတဲ့အလုပ္ဟာ သိပ္မလြယ္လွ။

နယ္စပ္နဲ့ ထုိင္းမွာေနတုန္းက ကရင္စကား ထုိင္းစကားေတြကုိ အေသခ်ာမသင္ဘဲနဲ့ေတာင္ ထုိင္းရဲမဖမ္းေအာင္။ ကရင္ဂိတ္ကျပသာနာမရွာနုိင္ ေအာင္အထိ ေျပာတတ္-ဖတ္တတ္ျဖစ္လာခဲ့ေပမဲ့ အခုေအာ္စလုိမွာေတာ့ လနဲ့ခ်ီပီး ေက်ာင္းမွာစနစ္ တက်သင္ေနတာေတာင္ ေနာ္ေ၀းစကားကမပီ။ သူမ်ားေျပာတာကုိလဲေကာင္းေကာင္းနားမလည္။ ကုိယ္ ေျပာတာကိုလဲ သူမ်ားကနားမလည္။ ေရးေတာ့လဲလြဲေနဆဲ။ က်ေနာ္လက္ရွိတက္ေနတဲ့ Rosenhof-ေက်ာင္းက နုိင္ငံတကာ သက္ျကီးေက်ာင္းသား ေတြကိုျကည့္ပီး က်ေနာ္တုိ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀က နာမည္ျကီးခဲ့တဲ့ အ-သုံးလုံးသင္တန္းကို အမွတ္ရေနမိပါတယ္။ တခ်ိန္က အ-သုံးလုံးေက်ာင္း ဆရာဟာ အခုေတာ့ အ-သုံးလုံး သင္တန္းသားျဖစ္ေနပါေရာ့လား။

ေနာက္တခါ က်ေနာ္တုိ့ ဒီဗီြဘီ-၀န္ထမ္းေဟာင္းေတြရဲ့ထူးျခားခ်က္က ေနာ္ေ၀းေရာက္ တျခား ျမန္မာေတြနဲ့မတူ။ အခုေနာ္ေ၀းရွိ ျမန္မာနုိင္ငံသား ၃၀၀၀-၀န္းက်င္စလုံးဟာ ကုလသမဂ-ဒုကၡသည္ အ စီစဥ္နဲ့ ၂၀၀၂-ေနာက္ပုိင္း ေရာက္လာျကသူေတြျဖစ္ေပမဲ့ က်ေနာာ္တုိ့က အဲဒီအစီစဥ္ထဲကမဟုတ္။ ဒီဗြီဘီ -မွာတာ၀န္ထမ္းဖုိ့အတြက္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀-နွစ္ေက်ာ္ကတည္းက ျမန္မာစာအုပ္အတုေတြနဲ့ ေရာက္ လာသူေတြျဖစ္ပီး ေနာ္ေ၀းလူအဖြဲ့စည္းရဲ့အျပင္ဖက္မွာ ကုိယ္အလုပ္နဲ့ကုိယ္ရႈတ္ေနသူေတြ။ အေျခခ်ဖုိ့ လဲ စိတ္ကူးမထားတဲ့အတြက္ ေနာ္ေ၀းစာနဲ့ ေနာ္ေ၀းလႈအဖြဲ့စည္းေျကာင္းလဲ ဘာမွေလ့လာမထား။ အခု အလုပ္ျပုတ္ပီဆုိေတာ့မွ ေျခမကုိင္မိ လက္မကုိင္မိနဲ့ ေနာ္ေ၀းစာကုိ ကျကီးခေခြးကေန စသင္။ ေနာ္ေ၀း လူအဖြဲ့စည္းအေျကာင္းကို "Vær så god" ကေန စေလ့လာပီး မေသစာ အလုပ္တခုရဖုိ့ အသဲအသန္ ျပင္ ဆင္ေနရတဲ့အေျခေနပါ။

ဒီေတာ့ အခု ေနာ္ေ၀းစာအတန္းထဲမွာ က်ေနာ္က လူထူးလူဆန္းျဖစ္ေနခဲ့ေပါ့။ ဘာေျကာင့္လဲ ဆုိရင္ ေနာ္ေ၀းစာသင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားအားလုံးဟာ ေနာ္ေ၀းကိုေရာက္ကစလူေတြျဖစ္ပီး ၁၀-ေက်ာ္ ေနာ္ေ၀းမွာေနပီးမွ ေနာ္ေ၀းစာကုိ ကျကီးခေခြးကေန လာသင္တဲ့လူမ်ဳိး သူတုိ့မေတြ့ဖူး။ ေနာက္တခါ အင္တာနက္နဲ့ ေဖ့စ္ဘုတ္မွာေတြ့တဲ့ က်ေနာ္အမည္က ထက္ေအာင္ေက်ာ္။ ပါ့စပုိ့ထဲကအမည္က ေနာက္တမ်ဳိးျဖစ္ေနတာကိုလဲ သူတုိ့ကနားမလည္။ ပုိဆုိးတာက ေမြးေန့ေတာင္ ၂-ခုျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥ။ " အမည္ကေတာ့ မင္းမျကုိက္ရင္ အသစ္ေျပာင္းလို့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမြးေန့ကေတာ့ လူတဦးဟာ တ သက္မွာတခါဘဲေမြးတဲ့အတြက္ မင္း ၂-ခါေမြးခြင့္ မရွိဘူး" လုိ့ ေနာ္ေ၀းစည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ အ ေျကာင္းနားလည္တဲ့ မိတ္ေဆြတဦးက သတိေပးပါတယ္။ ဆုိလုိတာကေတာ့ စာအုပ္အတုထဲကဟာ ေတြကုိ ကြန္ျပူတာစင္စတန္က အတည္ယူလုိက္တဲ့အတြက္ အတုေတြဟာ အမွန္ျဖစ္သြားပီး တကယ္ အမွန္ေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္ျပန္ျပင္နုိင္ခြင့္မရွိေတာ့ပါ။

ဒီေတာ့ ထက္ေအာင္ေက်ာ္ သို့မဟုတ္ ၀င္းထိန္အမည္နဲ့ က်ေနာ္ ရထားခဲ့တဲ့ စာရြက္စာတန္း ေတြ။ ေအာင္လက္မွတ္ေတြ။ ဒီပလုိမာေတြဟာ လက္ရွိ ပါ့စပုိ့ထဲကအမည္နဲ့ ဘာမွမဆုိင္ေတာ့။ ဆုိင္ရင္ ေတာင္မွဘဲ့ ျမန္မာျပည္က တတ္လာတဲ့ ပညာေရးကို ဒီမွာကအသိမွတ္မျပု။ သတင္းေထာက္ ၁၅-နွစ္ ေက်ာ္လုပ္လာတယ္ဆုိေပမဲ့ အဲဒီအေတြ့အျကုံကုိ ဒီနုိင္ငံကအသိမွတ္မျပု။ ဒီနုိင္ငံက အသိမွတ္ျပုထား တဲ့ ဘြဲဒီဂရိီမ်ဳိးမရွိဘဲနဲ့ ဘယ္လုိလုပ္ သတင္းေထာက္ျဖစ္ေနတာလဲလုိ့ေတာင္ အေမးခံလုိက္ရပါေသး တယ္။ ဒီေတာ့ ေနာ္ေ၀းစာကုိ အ-သုံးလုံးကေနစသင္ျပီး သတင္းေထာက္သင္တန္းကုိ အစကေန ျပန္ တက္မလား။ ဒါမွမဟုတ္ စကားေျပာစရာသိပ္မလုိတဲ့ သတင္းစာပုိ့တဲ့အလုပ္ကုိ၀င္လုပ္မလား။

တနည္း အားျဖင့္ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ထက္ေအာင္ေက်ာ္ဟာ "ျမန္မာေတြအတြက္ေတာ့ သ တင္းစာဆရာ။ ေနာ္ေ၀းေတြအတြက္ေတာ့ သတင္းစာပုိ့သမား'' ျဖစ္မဲ့ အလားလာက ပုိပုိမ်ားလာေနပါ တယ္။ ဒီလိုမျဖစ္ခ်င္ဘူးဆုိရင္ တတိယ-နုိင္ငံေရာက္ လူ ၅-ေသာင္းေက်ာ္ထဲက ၁၀-ဂဏန္းေတာင္ မျပည့္တဲ့သူရဲေကာင္းေတြလုိ အားလုံးကုိစြန့္လြတ္ပီး ထုိင္းနယ္စပ္ကုိျပန္ကာ ေဘာ္လန္တီယာ ဆက္ လုပ္မလား ဆုိတာဟာ မျကာခင္ေရြးခ်ယ္ရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေနြ ေရာက္ပီလား

ဘ၀သစ္တခုအတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာလမ္း ၃-သြယ္ကို အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္စဥ္းစားေနစဥ္မွာ အရပ္၀တ္ စစ္အစိုးရသစ္ရဲ့သမၼတျကီးကေန ျပည္ပေရာက္ေနသူေတြ ျပန္လာခ်င္ကျပန္လာနုိင္တယ္ ဆုိပီး ေလသံပစ္လုိက္တဲ့အတြက္။ ျပန္ခ်င္သူတခ်ဳိ့လဲ တကယ္ျပန္ေနျကတာကုုိ စတင္ျမင္ေတြ့ေန ရပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနာက္ထပ္ လမ္းတသြယ္ကုိပါ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမလုိျဖစ္လာေစခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ျပသာနာက အခုလုိအိမ္ျပန္နည္းဟာ က်ေနာ္တုိ့ ေတာစခုိစဥ္က စဥ္းစားလာခဲ့တဲ့ အိမ္ ျပန္နည္းမ်ဳိးမဟုတ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၃-နွစ္ ဒီလုိအခ်ိန္မ်ဳိးတုန္းက က်ေနာ္တုိ့တေတြစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တဲ့ အိမ္ျပန္နည္းကေတာ့ က်ေနာ္တုိ့ေတာမခုိခင္ နွစ္ ၄၀-ခန့္ကျကုိတင္ေတာခုိခဲ့သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ့ ရဲေဘာ္ ၃-က်ိပ္၀င္ေတြဦးေဆာင္တဲ့ ဗမာ့လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ျကီး ထုိင္းနယ္စပ္ကေန ျမန္မာ နုိင္ငံထဲ စစ္ေျကာင္းခ်ီပီး၀င္လာတဲ့ အိမ္ျပန္ျခင္းမ်ဳီး။ ျပည္သူေတြက ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ျကုိဆုိတဲ့ ေအာင္ပဲြခံအိမ္ျပန္ျခင္းမ်ဳိးသာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အေျခေနဟာ က်ေနာ္တုိ့ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့သလုိျဖစ္မလာခဲ့။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ့ ရဲ ေဘာ္ ၃-က်ိပ္ဦးေဆာင္တဲ့ ဗမာ့လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္မွအပ အဲဒီေနာက္ပုိင္းေတာခုိခဲ့တဲ့ ဗမာ ျပည္ကြန္ျမူနစ္ပါတီ။ ျပည္ခ်စ္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ဦး။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္နဲ့ လူမ်ဳိးစုတပ္ဖြဲ့ အ သီးသိီးဟာ အခုခ်ိန္ထိ ေအာင္ပဲြနဲ့အတူ အိမ္ျပန္နုိင္တာမ်ဳိး တဖြဲ့မွမေတြ့ရေသး။ လာမဲ့ နွစ္ပုိင္းအတြင္း မွာလဲ ျပန္နုိင္မဲ့ လမ္းစမျမင္ရေသး။ ... ဘာေတြမ်ား က်ေနာ္တုိ့ မွားယြင္းအားနဲခဲ့လုိ့လဲ။ ေတာခုိ ကာစ ကတည္းက ေမးလာခဲ့တဲ့ေမးခြန္းဟာ အခုခ်ိန္ထိ အေျဖမထြက္ေသးပါ။

ဆုိေတာ့ ေအာင္ပြဲနဲ့အတူ မျပန္နုိင္ရင္ အရႈံးေပးျပီး ဒါမွမဟုတ္ သံတမန္ဆန္ဆန္ စကားလုံး ေတြကိုေရြးသုံးရမယ္ဆုိရင္ ဟုိဖက္ကဖိတ္ေခၚလုိ့ သင့္ေတာ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အေျခေနျကည့္ပီး ျပည္ ေတာ္ျပန္ျကမလား။ တတိယ-နုိင္ငံေရာက္ ရဲေဘာ္ေဟာင္းတခ်ဳိ့နဲ့ အြန္လုိင္းကေန သေဘာထား တီး ေခါက္ျကည့္ျဖစ္ခဲ့ဲ့ပါတယ္။
"ရူးေနလားဗ်ာ။ ေထာင္ထဲကလူေတြကိုမလြတ္ေပးဘဲနဲ့ အျပင္ကလူေတြကိုဖိတ္ေခၚေနတယ္ ဆုိတာ အဓိပါယ္မရွိဘူး" လုိ့ နုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းဘ၀ကေန တတိယ-နုိင္ံဆီ ေရာက္လာသူ တဦးကေျပာပါတယ္။

ABSDF ရဲေဘာ္ဘ၀ကေန တတိယ-နုိင္ငံဆီေရာက္ေနတာ ၁၀-နွစ္နီးပါးရွိတဲ့ျပိီျဖစ္တဲ့ ပုဂုိလ္ တဦးကေတာ့..."နယ္စပ္မွာ တုိက္ပဲြေတြအရွိန္ေကာင္းေနပီ။ လူမ်ဳိးစုျပသာာနကုိ သူတုိ့ဘယ္လိုကိုင္မ လဲ။ ဒီေတာ့ ျပန္ခ်င္းျပန္ရင္ ရန္ကုန္မျပန္ဘဲ နယ္စပ္ကုိျပန္ပီး မဟာမိတ္ေတြနဲ့အတူ တုိက္ပဲြ၀င္သင့္ တာေပါ့ဗ်" လုိ့ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးပါတယ္။
၁၉၉၀-ေနာက္ပုိင္းက်မွ ေတာခုိျပီး တတိယ-နုိင္ငံဆီေရာက္လာတဲ့ နုိင္ငံေရးပါတီတခုမွ ပါတီ ၀င္တဦးကေတာ့..."နယ္စပ္မွာလဲ အေျခေနကမေကာင္းဘူးဗ်။ ဘယ္ဒုိနာ (အလွဴရွင္) ကမွ က်ေနာ္တုိ့ ကိုမေပးေတာ့ဘူး။ ဒုိနာေတြက နယ္စပ္ကုိေက်ာ္ပီး ျပည္တြင္းထဲ၀င္ဖုိ့ျပင္ေနပီဆုိေတာ့ သိပ္မလြယ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတုိ့ ABSDF လုိမ်ဳိး ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြဆီကရတဲ့ ေငြနဲ့ လည္ပါတ္ရမဲ့သေဘာမ်ဳိးျဖစ္လာေနပီ" လုိ့ေျပာပါတယ္။

ထုိင္းနဲ့မေလးရွားမွာ အလုပ္လုပ္ရင္းကေန ဒုကၡသည္အျဖစ္ခံယူပီး တတိယ-နုိင္ငံဆီေရာက္ လာသူ တဦးကေတာ့ "ဒုကၡသည္စခန္းကလူေတြ။ ျမန္မာနုိင္ငံထဲကလူေတြက နုိင္ငံျခားထြက္ခ်င္လုိ့ အသဲအသန္ က်ဳိးစားေနခ်ိန္မွာ တတိယ-နုိင္ငံေရာက္ပီးမွ အားလုံးကိုစြန့္ပီး ျမန္မာျပည္ျပန္မယ္ဆုိရင္ အဲဒီလူထက္ မုိက္တဲ့လူ ဘယ္ရွိေတာ့မလဲဗ်" လုိ့ အရွိ္တရားတခုကုိ ရုိးသားစြာထုတ္ေျပာလာ ပါတယ္။ သူရဲ့ေျပာဆုိခ်က္ဟာ ေရွ့ကပုဂုိလ္ ၃-ဦးရဲ့ေျပာဆုိခ်က္ထက္ ပိုလက္ေတြ့က်တယ္လုိ့က်ေနာ္ ယူဆပီး ဒီလုိပုဂုိလ္ေတြဟာ တတိယ-နုိင္ငံအေျခခ် လူ ၅-ေသာင္းေက်ာ္ထဲက လူမ်ားစုျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ့ တြက္ ခ်က္မိပါတယ္။

တျခားနုိင္ငံေတြမွာေကာ တတိယ-နုိင္ငံေရာက္သူေတြ ဘယ္လိုအိမ္ျပန္ျကသလဲ

ဆုိေတာ့ ဒီလူေတြဟာ အိမ္ျပန္ဖုိ့ စိတ္ကူးမရွိျကေတာ့ဘဲ အထဲကလူေတြကိုေတာင္ အျပင္ ကုိအျမန္ေခၚထုတ္ဖုိ့စိတ္ကူးေနျကပီလား။ တျခားနုိင္ငံေတြမွာေကာ နုိင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲတခုခုျဖစ္ ရင္ တတိယ-နုိင္ငံေရာက္သူေတြ အိမ္ျပန္ျကသလား။ မျပန္ဘဲ ဒီတုိင္းဘဲ့ေနပီး တတိယ-နုိင္ငံမွာဘဲ့ ေခါင္းခ်သြားျကသလား။ က်ေနာ္စဥ္းစားရင္းနဲ့ အိမ္နီးခ်င္းနုိင္ငံတခ်ဳိ့ကုိ ေစာင္းငဲ့ ျကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ျကည့္ျဖစ္တယ္ဆုိေပမဲ့ ပညာရွင္တဦးလုိ အခ်ိန္ယူသုေတသနလုပ္ စစ္တန္းထုတ္ တာမ်ဳိးမဟုတ္ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၃-နွစ္တာအတြင္း ကုိယ္ေတြ့ျကုံခဲ့။ ျမင္ခဲ့ရတာကို နႈိင္းယွဥ္တင္ျပတဲ့ အဆင့္ေလာက္သာ ရွိပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ့ ABSDF နဲ့ ျမန္မာဒီမုိကေရစီလႈပ္ရွားမႈ ထုိင္းနယ္စပ္နဲ့ ထုိင္းနယ္ေျမထဲ အား ေကာင္းစဥ္ ၁၉၉၀-ျပည့္လြန္နွစ္ေတြက က်ေနာ္တုိ့ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြနဲ့အတူ ေဆြးေႏြးပဲြေတြလုပ္ ။ စီမီနာေတြအတူတက္ခဲ့တဲ့ အေရွ့တီေမာက သူပုန္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ၂၀၀၀-ျပည့္နွစ္၀န္းက်င္မွာ ျပည္ ေတာ္ျပန္သြားပါတယ္။ ကုလသမဂ-ရဲ့ျကား၀င္ျဖန္ေျဖမႈအရ သူတို့နုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရလုိ့ အခုလုိျပန္ သြားတာျဖစ္ပီး က်ေနာ္တုိ့နဲ့ ဘန္ေကာက္မွာလက္တြဲေဆာင္ရြက္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူပုန္ေခါင္းေဆာင္ Xanana Gusmão က သမၼတ။ နုိဗယ္ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ José Ramos-Horta က ၀န္ျကီးခ်ဳပ္ေတြအျဖစ္ တာ ၀န္ယူပီး တုိင္းျပည္ကုိျပန္လည္ထူေထာင္လုိက္တာ အခု အေတာ္ခရီးေရာက္ေနပါပီ။

သူတုိ့လိုအိမ္ျပန္ျခင္းမ်ဳိးကို က်ေနာ္ေမ်ာ္လင့္ခဲ့ေပမဲ့ ျမန္မာနုိင္ငံမွာေတာ့ အေျခေနက အဲဒီလုိ ျဖစ္မလာခဲ့ ။ တျခားအာဆီယံနဲ့ အာရွနုိင္ငံေတြမွာလဲ ဒီလုိအေျခေနမ်ဳိးကိုမေတြ့မိ။ လူမ်ဳိးစု သူပုန္ထ ေနတဲ့ နုိင္ငံေတြရွိေနဆဲျဖစ္ေပမဲ့ တုိင္းျပည္တခုလုံးကိုေျပာင္းလဲသြားေအာင္။ လစ္ဗ်ားက သူပုန္ေတြလုိ နုိင္ငံတခုလုံးကုိသိမ္းနုိင္တဲ့ အေျခေနမ်ဳိးမေတြ့မိေသး။ ကေမၻာဒီးယားမွာဆုိရင္ ကြန္ျမူနစ္သူပုန္ ခမာနီ ေတြ ေခါတ္ကုန္သြားတဲ့အျပင္ Pol Pot-အစိုးရရဲ့လက္က်န္ေခါင္းေဆာင္ေတြ နုိင္ငံတကာခုံရံုးတင္ခံေန ရပါတယ္။ ထုိင္းနယ္စပ္တေလ်ာက္က ဒုကၡသည္စခန္းေတြကိုလဲ ပိတ္ပစ္လုိက္ပီး ဒုကၡသည္ေတြကိုလဲ အိမ္ျပန္ပုိ့နုိင္ခဲ့ပါတယ္။ နီေပါမွာေတာ့ ကြန္ျမူနစ္သူပုန္ေတြ အင္အားဆက္ေကာင္းေနပီး လူမ်ားစု အျဖစ္နဲ့ ပါလီမန္နဲ့ အစိုးရအဖြဲ့ထဲပါ၀င္နုိင္တဲ့အထိ တုိးတက္ေနပါတယ္။ သိရိလာကၤာမွာေတာ့ တမီး က်ားသူပုန္ေတြ အျမစ္ျပတ္ေခ်မႈန္းခံလုိက္ရပါတယ္။ အဲ...တိဘက္ေဒသမွာေတာ့ အေျခေနေတြဟာ မေသခ်ာမခ်ာရွိေနဆဲျဖစ္ပီး ဘုန္းေတာ္ျကီးတလုိင္းလာမားနဲ့ ျပည္ပေရာက္ တိဘက္ေတြ အခုခ်ိန္ထိ အိႏၵိယမွာေသာင္တင္ ေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလုိအေျခေနမ်ဳိးမွာ တရုတ္ကြန္ျမူနစ္အစိုးရနဲ့ ဗိယက္နမ္ကြန္ျမူနစ္အစိုးရေတြက ျပည္ပ ေရာက္ ပညာတတ္ေတြ။ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြကုိ ျပည္ေတာ္ျပန္လာဖုိ့ဖိတ္ေခၚတဲ့အခါမွာ အေတာ္ မ်ားမ်ားျပန္သြားျကတာကိုလဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၃-နွစ္ ျဖစ္စဥ္အတြင္း က်ေနာ္သတိထားမိပါတယ္။ ဆုိေတာ့ ... အခု သမၼတဦးသိန္းစိန္က ဖိတ္ေခၚေနတဲ့ အိမ္ျပန္ျခင္းမ်ဳိးဟာ တရုတ္နဲ့ဗီယက္နမ္က ဖိတ္ေခၚေနတဲ့ အိမ္ျပန္ျခင္းနဲ့ ခပ္ဆင္ဆင္တူေနေလမလား။

ဆုိိလုိတာက နုိင္ငံေရးကိုပုံစံကိုေတာ့ ကြန္ျမူနစ္ပါတီနဲ့ ကြန္ျမူနစ္အစိုးရက အပုိင္အနုိင္ ထိမ္း ခ်ဳပ္ထားဦးမွာျဖစ္တယ္။ ဒါေမပဲ့ စီးပြါးေရးနဲ့ တျခား ဂြင္-တခ်ဳိ့ကုိေတာ့ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပါတ္သလုိ လမ္းစဖြင့္ေပးမယ္ဆုိတဲ့ သေဘာပါ။ အခု ျမန္မာနုိင္ငံမွာလဲ ဒီလုိပါဘဲ့။ နုိင္ငံေရးကိုေတာ့ ၂၀၀၈-ဖြဲ့စည္း ပုံနဲ့ စစ္တပ္ျကီးစုိးတဲ့ အာဏာပုိင္အဖြဲ့က အပိုင္အနုိင္ ထိမ္းခ်ဳပ္ထားဦးမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စီးပြါးေရး နဲ့ တျခားအေသးအမွြား ဂြင္-တခ်ဳိ့ကုိေတာ့ စတင္ဖြင့္ေပးေတာ့မယ္။ ဒီအတြက္ ျပည္ေတာ္ျပန္လာပီး လက္တြဲေဆာင္ရြက္ျကပါလုိ့ ဖိတ္ေခၚတဲ့သေဘာလုိ့ က်ေနာ္နားလည္မိပါတယ္။

ဒီလုိလမ္းဖြင့္ေပးတာ။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာမယ္ဆုိရင္ နုိင္ငံေရးစနစ္ကိုမျပုျပင္ဘဲ စီးပြါးေရးနဲ့ တျခား ဂြင္-ေတြမွာ နဲနဲခ်င္းဖြင့္ေပးတာကုိ တခ်ဳိ့ကလက္မခံနုိင္ေပမဲ့ တခ်ဳိ့ကေတာ့ ဒါကုိ အေျပာင္းအ လဲရဲ့လမ္းစလုိ့ျမင္ျကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒီလုိလမ္းစဖြင့္ပီးေနာက္ပုိင္းမွာ တရုတ္နဲ့ ဗီယက္နမ္ရဲ့ စီးပြါး ေရးဖြံျဖုိးမႈအျကီးအက်ယ္တုိးတက္လာတာကိုေတြ့ရမွာျဖစ္ပီး အခုဆိုရင္ ကြန္ျမူနစ္တရုတ္ဟာ ဒီမုိ က ေရစီ ဟီးရုိးျကီး အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ့ အေျကြးရွင္ေတာင္ျဖစ္လာတဲ့အထိ အေျခေနက ေျပာင္း ျပန္အခ်ဳိးနဲ့ကုိ တရွိန္ထုိးေျပာင္းလဲ လာေနပီျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအရွိတရားကုိ ဘယ္သူကမွျငင္းခ်က္မထုတ္နုိင္ပါ။ တခ်ိနည္းမွာဘဲ့ ေနာက္ထပ္ ျငင္းခ်က္ မထုတ္နုိင္တဲ့ ေျပာင္းျပန္သက္ေရာက္မႈတခုကလဲ ရွိေနျပန္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဒိီေလာက္ စီးပြါးေရး ေတြတုိးတက္ပီး အေမရိကန္ရဲ့အေျကြးရွင္ျဖစ္ေနတဲ့နုိင္ငံက တရုတ္လူမ်ဳိးေတြ ေထာင္-ေသာင္းခ်ီပီး ေန့ စဥ္ အေမရိကား။ ဥေရာပနဲ့ ျသစေတလ်တုိက္ေတြဆီ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ့ ထြက္ေျပးေနျကတဲ့အခ်က္ျဖစ္ ပါ တယ္။ ဆုိလုိတာကေတာ့ စီးပြါးေရးဖြံျဖုိးေနယုံနဲ့လဲ ကိစၥကမျပီးေသး။ ေနာက္ဆက္တဲြ နုိင္ငံေရးစနစ္ကုိ ပါ ျပုျပင္ဖုိ့လုိအပ္ေနဆဲဆုိတာကို သက္ေသျပေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိေတာ့ ဒီေန့ျမန္မာနုိင္ငံဟာ တရုတ္နဲ့ ဗီယက္နမ္လုိ နုိင္ငံေရးမျပုျပင္ဘဲ စီးပြါးေရးနဲ့ တျခား ဂြင္-ေတြျပုျပင္ေျပာင္းလဲေရးဆီသြားဖုိ့ အဆင္သင့္ျပင္ေနပီလား။ ဒီအေျခေနမွာ တတိယ-နုိင္ငံေရာက္ ပညာတတ္ပုဂုိလ္ေတြ ျပည္ေတာ္ျပန္ပီး အစိုးရသစ္နဲ့လက္တြဲေဆာင္ရြက္ဖုိ့အခ်ိန္တန္ေနပိီလား။ အြန္ လုိင္းေပၚမွာ ေတြ့တဲ့ မီဒီယာသမားတဦးကို က်ေနာ္ထပ္ေမးျကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

"ျပန္သင့္တာေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္ကထြက္လာကတည္းက ျပန္ဖုိ့ေစာင့္ေနတာဘဲ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ ဂုဏ္သိ ကၡာရွိတဲ့အိမ္ျပန္ျခင္းနဲ့ အလုပ္လုပ္နုိင္ဖုိ့ အိမ္ျပန္ျခင္းမ်ဳိးျဖစ္တယ္ဆုိတာကိုေတာ့ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိ ထားေစခ်င္ပါတယ္" လုိ့ အဲဒီပုဂိုလ္ကေျပာပါတယ္။ "မီဒီယာလြတ္လပ္ခြင့္ေတြရေအာင္ အထဲကုိ၀င္ျပီး က်ေနာ္တုိ့က်ဳိးစားဖုိ့လုိေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလုိလာတဲ့သူကုိ အီးေမးလ္။ အင္တာနက္ သုံးလုိ့ဆုိပီး အီလက္ထေရာ နစ္ပုဒ္မနဲ့တရားစဲြေထာင္ခ်မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲ" လုိ့ သူက ေထာက္ျပပါ တယ္။

ေနာက္တခါ အင္တာနက္။ တယ္လီဖုန္းအပါ၀င္ အေျခခံလုိအပ္ခ်က္ေတြ။ အေျခခံအေဆာက္ ဦေတြ ဘာမွအဆင္သင့္မျဖစ္ေသးတဲ့အတြက္ ျပည္ပကေနျပန္လာသူေတြ ျမန္မာနုိင္ငံမွာ ေနနုိင္ပါ့မ လား။ အလုပ္လုပ္နုိင္ပါ့မလားဆုိတာကိုလဲ သူက စိုးရိမ္ေနပါတယ္။ "ေလာေလာဆယ္ကေတာ့ ျပန္ တယ္ဆုိရင္ေတာင္ ေဒါက္တာေဇာ္ဦးတုိ့ျပန္သလုိမ်ဳိး သြားလုိက္-လာလုိက္အေျခေနမ်ဳိးဘဲ့ရွိမွာပါ။ ဟုိ မွာျပန္ပီး အပီးေနဖုိ့ဆုိိတာကေတာ့ ဒီအစိုးရသက္တန္း ပထမ-၅-နွစ္အတြင္းမွာေတာ့မျဖစ္နုိင္ေသးဘူး ထင္ပါတယ္" လုိ့လဲ သူကဆုိပါတယ္။

ဆုိေတာ့ ေဒါက္တာေဇာ္ဦးတုိ့လုိ အခုေျပာေနတဲ့မီဒီယာ ဆရာလုိ ပုဂုိလ္ေတြ ျပည္ေတာ္ျပန္ပီး အလုပ္လုပ္နုိင္ဖုိ့က်ဳိးစားတာကေတာ့ ဟုတ္ပါပီ။ လူမ်ားစုျကီးျဖစ္တဲ့ လူဦးေရ ၅-ေသာင္းေလာက္က ဘာဆက္လုပ္ျကမွာလဲ။ ၂၀၁၀-ေရြးေကာက္ပဲြကာလတုန္းကလုိမ်ဳိး Vote No, No Vote နဲ့ အခ်င္းခ်င္း အျငင္းပြါးပီး အျပန္အလွန္တုိက္ခုိက္ရင္းနဲ့ ျကံဖြံ့ပါတီ အျပတ္အသတ္အနုိင္ရသြားတဲ့အေျခေနမ်ဳိးဆီ တြန္းပုိ့တဲ့အျဖစ္မ်ဳီးကို ထပ္လုပ္ျကဦးမွာလား။ ဦးသိန္းညြန့္လုိ အမတ္မ်ဳီး လြတ္ေတာ္ထဲ မ်ားမ်ားေရာက္ သင့္တယ္လို့ မထင္ျမင္မိဘူးလား။

ဆုိလုိတာကေတာ့ ျပန္၀င္ခ်င္သူနဲ့ မ၀င္ခ်င္သူေတြျကား အျပန္ အလွန္ တုိက္ခုိက္ပီး အင္အားျဖုန္းျကမလား။ ဒါမွမဟုတ္ အျပန္အလွန္နားလည္မႈရွိရွိနဲ့ သူအေျခေန။ ကိုယ့္ အေျခေနအရ အားလုံးအလုပ္ျဖစ္နုိင္မဲ့ လမ္းေျကာင္းတခုေပၚမွာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျကမလား။

ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ဒီေန့ေျပာေနျကတဲ့ အိမ္ျပန္ျခင္းဆုိတဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၃-နွစ္ က်ေနာ္ တုိ့ ေတာစခုိစဥ္က စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တဲ့ အိမ္ျပန္ျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးဆုိတာဘဲ့ျဖစ္ပါတယ္။

Posted in: